هدیه غلامعلی زاده

چراغ را خاموش کرد. زیر نور مهتاب نشست و ناگهان به یاد آورد که نورِ مهتاب نیز، چیزی جز یک توهم‌ نیست.
قلم را برداشت تا بنویسد و نوشت. از اینکه مردم چطور با جهل، مهتاب های توهمی را دوست دارند.